Armagan-ı Yasin-i Serif

Tarih boyunca farklı coğrafyalarda yaşayan Türkler, geçmişten günümüze kadar pek çok dini kabul etmişlerdir. Tengriçilik (Şamanizm / Kamizm), Budizm, Mecusilik Zerdüştilik, Manihaizm, Hristiyanlık (Nasturilik), Musevilik Yahudilik ve İslamiyet Türklerin ettikleri dinlerin en belli başlı olanlarıdır. Bu dinlerden Türkleri sosyal kültürel bakımdan etkileyen de kuşkusuz ki olmuştur.
 İslamiyet’i ettikten sonra eski inançlarının geleneklerinin çoğunu terk ettikleri, birçok alanda İslami kuralları, Kur’an-ı Kerim’deki emir yasakları, Hz. Muhammed’in hadislerini hayatlarının merkezine koydukları bilinmektedir. doğum ölümle ilgili bazı inanışlarının; mevlit okutma, kandil bayram kutlama temelinde çoğunlukla kuralların inanışların olduğu inkâr edilemez bir gerçektir.
 Anadolu’da Türkler arasında, Kerim’in 114 suresinden biri olan 36. sureyi oluşturan Yasin suresi, ayrı yere öneme sahiptir. 83 ayetten oluşan sure, Müslümanlar tarafından “Kuran’ın Kalbi” olarak edilmektedir. surenin önemiyle sözleri bulunmaktadır. hem ifade ettiği anlamları bu sureyle söylemiş göz önünde bulundurarak doğumdan ölüme hayatın her alanında Yasin-i Şerif okumanın yararına inanmışlar; bununla geleneklerin oluşmasını da sağlamışlardır. Ramazan ayının günü amaçla okuma geleneği bunlardan birini oluşturur. Temeli yüzlerce yıl öncesine dayanan gelenek Anadolu’nun bölgelerinde hâlâ devam ettirilmektedir.
 “Armağan-ı Şerîf” adlı eser geleneğin varlığına tarihinin eskiliğine tanıklık etmektedir. Şerîf”, Arap alfabesiyle Osmanlı Türkçesiyle XX. yüzyılın başlarında yazılmıştır yazarı bilinmemektedir. Dil özellikleri eserin, daha önceki yıllarda yazılmış kaynak eserden hareketle yazıldığını göstermektedir. 
 hâlen Bursalı iş adamı İbrahim Koca’nın arşivinde